Մեծարգոյ խմբագիր,
Ես բնակւում եմ Սան Տիէկօ քաղաքի մերձակայքում: Լոս Անճելըսում ունեմ մի բարեկամ, որ երբեմն ինձ ուղարկում է հայկական լրագրեր: Այսօր ինձ հասաւ ձեր թերթի այս համարը:
Ցաւով կարդացի ԶԱՐԹՕՆՔ-ի 07.11.2020-ի թիւին 7-րդ էջում տեղադրուած այն գրութիւնը, որ խօսում է Հայաստանի եւ Արցախի հայի տարբերութեան մասին: Շատ արդար է գրողի ընդվզումը. այս օրերին, երբ հայութիւնը միասնաբար, աշխարհով մէկ պայքարի է ելեր մեր դարաւոր թշնամու դէմ, ինչպէ՞ս կարելի է մտովդ անցկացնես հայերի միջեւ տարբերութիւն գտնել:
Ասեմ, որ սա մի նոր երեւոյթ չէ: Այս «մտածողութիւնը» Հայաստանում զգալի դարձաւ վաղուց, այն օրերին, երբ նոր էր սկսուել Արցախի պատերազմը: Այդ օրերին, պետական մեքենան առանց զգացնելու տարածում էր այն տեսակէտը, որպէս թէ եթէ Արցախը չլինէր, եթէ Արցախը յանձնենք Ազրպէյճանին, մենք Հայաստանում հանգիստ կապրենք, պատերազմ չի լինի, աղէտների պատճառը Արցախն է: Շատերը մտածում էին, թէ մեր երիտասարդները ի զուր են զոհւում Արցախի մէջ:
Ժամանակը ցոյց տուեց, որ այդ մտածումը ինչքան էր առանց հիմքի: Ժողովուրդն սկսեց համոզուել, որ եթէ Արցախը կորցնենք, Հայաստանն էլ տանուլ կտանք: Արդեն Ադրբեջանը այդ օրերին էլ ուզում էր պոկել Գորիսից հարաւ ընկնող հողամասը, որպէսզի միանայ մեզանից խլած Նախիջեւանի հետ: Հիմի նոյն փորձն է արւում: Ձեր գրողի տողերը բացայայտում են, որ էդ հին մտածումը ամենեւին էլ չէ հեռացուած մի շերտ մարդոց մտքերից: Արդեօք կարելի՞ է գտնել մի հայ, Հայաստանում, Արցախում թէ սփիւռքում, որ չի գիտակցում Արցախի կարեւորութիւնը մեզ համար, չի գիտակցում, որ այդ հողը միշտ էլ մերն է եղել:
Եթէ իմ ենթադրութիւնը ճիշտ է, այսինքն, անցեալի մօտեցմամբ այսօր էլ տարբերութիւն են տեսնում հայաստանցու եւ արցախցու միջեւ, պէտք է լուսաբանել սրանց եւ վերացնել բաժանարար եւ անհիմն ամեն տարակարծութիւն: Կարծում եմ մեր մամուլը կարեւոր դեր ունի այս գործում:
Յարգանացս հաւաստիքը: Յաղթելու ենք:
ԱՐՄԷՆՈՒՀԻ ԱԶԱՏԻ ՎԱՀԱՆԵԱՆ
