Հայաստանի Գրականութեան եւ Արուեստի Թանգարանին տնօրէն՝ ԿԱՐՕ ՎԱՐԴԱՆԵԱՆ իր ֆէյսպուքի էջին վրայ կը գրէ.
Սեւ տարին ճամփելու յաջորդ օրն իսկ գնացի մեր թաղի գուշակի մօտ, որը գիտական շրջանակներում յայտնի է «Պայղուշ Վարդուշ» անունով, բայց ֆէյք չէ: Նրա հեղինակութիւնը հիմա շատ բարձր է, որովհետեւ միակ մարդն էր, ում մօտ երբ ասում էին «յաղթելու ենք»՝ անմիջապէս ասում էր՝ «ղալա՛թ էք անելու»: Ուշադիր նայեց ձեռքիս ափի մէջ, մուննաթ եկաւ, որ այն ալկոգելով լուացուած չէ, ու ասաց.
— Երկու լուր եմ կարդում ափիդ մէջ մէկը լաւ, միւսը՝ վատ…
— Վաղուց լաւ լուր չեմ լսել, շուտ ասա՛:
— Այս տարի Հայաստանում գիտութիւնը կը ծաղկի, իսկ ամենից շատ կը ծաղկի աշխարհագրութիւնը:
— Այսի՞նքն:
— Բոլորը վերջապէս կը սովորեն Հայաստանի գիւղերի անունները ու շատ կը զարմանան, որ Հայաստանում այդքան գիւղեր են եղել:
— Բա վատ լո՞ւրը որն է:
— Մարդիկ գիւղերի անունները կը սովորեն ոչ թէ ուսումնատենչութեան, այլ անկոչ հիւրերի պատճառով, որոնք կը ժամանեն բանաւոր պայմանաւորուածութեան տառին համապատասխան:
— Բանաւոր պայմանաւորուածութիւնը ո՞րն է:
— Ճենթլմենական համաձայնութիւնը, երբ երկու կողմերն էլ տղամարդավարի պահում են իրենց խօսքը:
— Ոչ մի բան չհասկացայ, հլը աւելի պարզ ասա:
— Լաւ, դա կարեւոր չի, կարեւորը՝ աշխարհագրութիւնը կը ծաղկի:
ԿԱՐՕ ՎԱՐԴԱՆԵԱՆ