Հայաստանի Գրականութեան եւ Արուեստի Թանգարանին տնօրէն՝ ԿԱՐՕ ՎԱՐԴԱՆԵԱՆ իր ֆէյսպուքի էջին վրայ կը գրէ.
Եղոն Վաղոյի եղբայրն է: Լսեցի, որ նրանց գիւղն էլ են յանձնել, ու Եղոն հաստատուել է Վաղոյի մօտ: Այսօր գնացի, որ հետներն ախուվախ անեմ, մխիթարեմ: Մինչ Վաղոն սուրճ էր պատրաստում՝ սկսեցի հարցուփորձը.
— Շա՞տ բան թողեցիք էդ շներին:
— Առռը հա՛, թէ թողեցի: Տես՝ քանի հատ բանալի ունեմ:
— Էդ ի՞նչ բանալիներ են:
— Իմ տան բանալիներն են, դուռը վեց տեղից փակել եմ:
— Բայց լսել եմ, որ դրանք լուսամուտից էլ են մտնում:
— Մտնում են՝ որ ի՞նչ: Տունս վառել եմ:
— Է, որ պիտի վառէիր՝ ինչի՞ ես դուռը փակել:
— Դէ թուրքերը մի ժամ ժամանակ էին տուել, ես էլ հինգ րոպէում կրակ տուեցի, յետոյ տեսայ, որ հլը ահագին ժամանակ կայ՝ դուռը տեղը տեղին փակեցի, որ դրանք ոչ մի շանս չունենան:
— Հալալ ա քեզ, Եղօ, լաւ էլ ուրախ ես երեւում:
— Կարեւորը՝ բոլորս ողջ-առողջ ենք, Աստուած երկար կեանք տա մեր թագաւորին:
— Ո՞նց թէ, ինչի՞ համար տայ:
— Դու էլ ես Վաղոյի խելքին: Կեանքում լսած կա՞ս, որ թուրքը ժամանակ տայ: Դրանք միշտ անսպասելի վրայ են տալիս ու կոտորում: Իսկ հիմա մեր թագաւորի ահից շնորհքով գալիս են ու մի ժամ ժամանակ են տալիս: Համ էլ կամաց խօսա՝ Վաղոն չլսի:
— Բայց ոնց որ էդ մի ժամը քեզ չի հերիքել, հա՞:
— Ո՞նց չի հերիքել, ասի չէ՞ պարապութիւնից չգիտէի ինչ անէի:
— Բա խի՞ են ատամներդ թափած, բրօշդ էլ՝ ճղած:
— Թուրքերը սրա հետ կապ չունեն, մեղաւորը Վաղոն ա: Էս բաները որ ասում եմ՝ կատաղում ա ու իջնում բերնիս: Էսօր արդեն չորս անգամ իջել ա:
