Տոքթ. ՃՈՐՃ ԲԱՐՍԵՂԵԱՆ
․․․․․․
Ախր ես ինչպէ՞ս վեր կենամ ու գամ,
Ախր ես ինչպէ՞ս քո ակունքներին մօտենամ,
Ախր մեր երկրում արդեն դէպի քեզ բերող ազատ ճանապարհ չկայ,
Եւ քո տարածքից մի քիչ այն կողմ, «Բարի գալուստ Շուշի» հայատառ ցուցանակ չկայ ․․․
․․․․․․
Ախր ես ինչպէ՞ս վեր կենամ ու գամ, ախր ես ինչպէ՞ս Արցախ մօտենամ,
Ախր Արցախեան ճանապարհի հողին չափ վաստակած՝ Հայու թարմ արիւն, եւ հողի միջից ինձ նայող այսքան երիտասարդի հարցական հայեացք չկայ․․․
․․․․․․
Ախր ես ինչպէ՞ս վեր կենամ գնամ, ախր ես ինչպէ՞ս բաց ճակատով տնիցս դուրս գամ,
Ախր այս տարուայ չափ՝ ձեան մէջն ու արեւի, այսքան ճառագայթող անարգանք չկայ,
Ազգի ճակատագիրը մանուկների խաղին յանձնած ուրիշ երկիր չկայ,
Բարձրագոյն ազգային խորհուրդի մէջ «Հայրեններ» մտածող չկայ,
Սեփական մոխրում, սեփական ժողովուրդի հոգին խորովող ղեկավարին թաթերը կտրող ու «հանգիստ տեղը նստեցնող» չկայ․․․
Ախր ես ինչպէ՞ս բացատրեմ գլխաւոր հրամանատարին, որ սեփական ժողովուրդի ազգի ու հայրենիքի արհաւիրքը, աւելի կարեւոր է քան սեփական ճիշդն ապացուցելը, անձնական շահը, աւարն ու հռչակը․․․
․․․․․․
Ախր ես ինչպէ՞ս անեմ որ մենք այստեղ մնանք,
Ախր ես ինչպէ՞ս անեմ որ էլ դաւաճան չունենանք,
Ախր ես ի՞նչ անեմ որ հայրենիքիս մէջ ես ու զաւակներս Հայ մնանք,
Ախր ես ի՞նչ անեմ որ էլ մենք չապրենք առանց մեզ․․․