«Կեանքը ու մահ ինչպէս գետ ու ծով,
մէկ են ու անբաժանելի, որոնք եղած են այսպէս միշտ
ու պիտի ըլլան յաւիտեան»
Ժըպրան Խալիլ Ժըպրան
Կեանքի անսպասելի մէկ պահուն, երէկ անժամանակ կերպով կորսնցուցինք հարազատ մը՝ սիրելի թոռներուս հետ իմ մեծհայրութիւնը կիսողը, ընտանիքի լաւ ամուսինն ու հայրը: Մեզմէ յաւէտ բաժնուեցաւ «մարդու սով»ի այս դառն օրերուն արդէն իսկ հազուագիւտ էութիւն դարձած՝ լաւ Մարդ մը, լաւ Հայ մը:
Միսակը միշտ պիտի մնայ իմ յիշողութեան մէջ, որպէս բարութեան եւ ազնուոգի մարդու խորհրդանիշ: Հրաժեշտ բառը արդէն ինքնին տխրութիւն կը յառաջացնէ, ալ ո՜ւր մնաց, երբ կայ այն տխուր փաստը, որ երկնային այս կեանքի մէջ այս բաժանումը հակաշրջելի չէ…։
Կեանքի փորձս ցոյց տուած է, որ մարդկային ապրումներու ամենադժուար պահերէն մէկը՝ սիրելիի հրաժեշտ տալու պահն է: Կարծէք կեանքը կանգ կ՚առնէ այդ միջոցին, իսկ մեզի համար, ամէն ինչ կը թուի ըլլալ ունայն…:
Գիտակցելով հանդերձ, որ կեանքին պէս հին է մահը ու միասին կ՚ընթանան անոնք անբաժանելի ընթացքով, բայց դարձեալ դժուար է հաշտուիլ սիրելիի մը մահուան հետ, մանաւանդ երբ այդ սիրելին Միսակն է՝ բոլորին սիրելի Միսակը:
Մահուան պատճառած վիշտը չի՛ դարմանուիր: Ժամանակի ընթացքին հաւանաբար համոզուինք կորուստին գաղափարով, սակայն չենք կրնար մոռնալ մեր հարազատը՝ այս պարագային սիրելի Միսակը, որուն ներդրումը՝ ընտանեկան, բարեկամական եւ ազգային կեանքի միջավայրին մէջ գրեթէ անփոխարինելի է։
Հողը թեթեւ գայ վրադ հարազատս: Արդար էիր դուն: Արդար է Աստուած ողորմելու համար հոգիդ:
Երթաս բարով Միսակ: Մինչեւ նոր հանդիպում:
ՅԱԿՈԲ ԳԱՍԱՐՃԵԱՆ