Հայաստանի Գրականութեան եւ Արուեստի Թանգարանին տնօրէն՝ ԿԱՐՕ ՎԱՐԴԱՆԵԱՆ իր ֆէյսպուքի էջին վրայ կը գրէ.
N մանկապարտէզի բարի համբաւը տարածուել էր ողջ քաղաքում, ու բոլոր ծնողները ձգտում էին իրենց զաւակներին տեղաւորել այնտեղ: Հետաքրքրութիւնից դրդուած՝ այսօր այցելեցի տնօրէնին: Երբ մտանք առաջին պատահած խումբը՝ զարմանքից կարկամեցի: Երեխաները մի գծով շարուած էին պատի տակ ու ոչ շարժւում էին, ոչ էլ մի ծպտուն հանում: Ճիշտ է՝ փոքր-ինչ վախեցած տեսք ունէին, բայց կարգապահութիւնը անթերի էր: Զրոյցը ակամայ յիմար հարցով սկսեցի.
— Դուք երեխաներին ծեծո՞ւմ էք:
— Այդ ի՞նչ էք ասում, երբեք մատով կպած չկանք: Աւելին, դայեակները օրուայ մէջ ընդամէնը երեք անգամ են շփւում երեխաների հետ, մնացած ողջ ընթացքում նրանք այսպէս անշարժ շարուած են:
— Բայց ինչպէ՞ս է դա յաջողւում ձեզ:
— Մենք շատ ենք կարեւորում երեխաների քաղաքական հասունութիւնը եւ մեր մանկավարժութիւնը կառուցում ենք դրա վրայ:
— Բացատրէք, խնդրեմ:
— Օրը սկսում ենք նախաճաշով: Ամեն դայեակ մտնում է իր խումբը եւ ասում. արա՛գ նախաճաշէք ու շարուէք պատի տակ, թէ չէ նախկինները ետ կգան:
— Եւ ի՞նչ:
— Նախկինների մասին լսելով՝ երեխաները արագ ու անաղմուկ նախաճաշում են ու պատի տակ զբաղեցնում իրենց տեղերը:
— Բա յետո՞յ:
— Նոյն հրահանգը հնչում է ճաշից ու քնելուց առաջ:
— Ու երեխաները խելօք քնո՞ւմ են:
— Աւելին, նախկինների ահից երկու ժամ աւելի են քնում: Յետոյ, երբ համոզւում են, որ նախկինները չեն վերադարձել՝ զարթնում են ու այսպէս շարւում պատի տակ:
— Բայց ինչո՞ւ միմեանց հետ չեն շփւում ու ոչ մի անկարգութիւն չեն անում:
— Որպէսզի նախկինները չվերադառնան:
— Մի վայրկեան, կարծես ձախ կողմի այն բբռէճը քիթն է քչփորում:
— Ո՞ր մէկը… ա՛յ տղայ, շուտ մատդ հանի՛ր քթիցդ, թէ չէ նախկինները կը վերադառնան:
Բբռէճը մատը ահաբեկուած հանեց ու արձանացաւ:
— Այս երեխային այսօր ենք ընդունել ու դեռ ամբողջովին չի ընտելացել մեր դրուածքին:
— Բայց կը ներէք, եթէ այս իշխանութիւնը հեռանայ՝ ձեր այս տեսութիւնը ջուրը չի՞ ընկնի:
— Ոչ մի բան էլ ջուրը չի ընկնի:
— Այդ ինչպէ՞ս:
— Մեր կիրառած մեթոդը շուտով ներդրելու է հանրապետութեան բոլոր մանկապարտէզներում: Ու եթէ ամեն տեղ այսպիսի օրինակելի ու քաղաքականապէս հասուն սերունդ մեծանայ՝ իշխանութիւնը երբեք չի հեռանայ:
